​

PRASA

​

TEATR DLA WAS, 14.10.17

Warszawski Maur

Wiesław Kowalski

(...) Młodzi aktorzy dostali możliwość wypowiedzenia się na temat tego, jak zmieniło się dzisiaj pojmowanie choćby takich kategorii jak obowiązek, posłannictwo, gościnność, czułość, tolerancja czy związki rodzinne. Jak, w kontekście tego, co się dzieje się w Europie, rozszerzają się dziś i pączkują granice pewnych pojęć, jak zmieniają się kanony, nabierając nowych znaczeń w obliczu przemian obyczajowych i społeczno-politycznych. Wszystko to razem jest głosem w dyskusji podejmującym problematykę norm obyczajowych i jego wpływu na narodowy temperament zdeterminowany zasadami moralnymi czy stylem życia społecznego. (...) Kania z Katarzyną Sankowską (scenografia i kostiumy) rezygnują z jakiegokolwiek przepychu czy bogactwa - stawiają na zwyczajność i wymiar niosący przede wszystkim aktualność i autentyczność. I jeszcze raz trzeba powtórzyć, że aktorzy w tej konwencji odnajdują się znakomicie. Potrafią momentami agresywny i ostry tekst, choć nie pozbawiony równie zadziornego dowcipu, wypowiadać z dużą dozą gwałtowności i wybuchowości (bardzo dobry Marcin Bubółka jako Brabantio), z pełnym uniesieniem, ale i stonowaniem oraz oszczędnością (znakomita metamorfoza Desdemony w interpretacji pełnej niewinności Martyny Byczkowskiej i Marcina Stępniaka z niesamowitą pasją wewnętrzną w roli tytułowej), z intelektualnym podtekstem (świetne monologi Henryka Simona w roli Jago), to znów refleksyjnie, z umiejętnością grania poza tekstem (zjawiskowa Agata Różycka - Emilia) czy z dużym wewnętrznym i charakterystycznym nasyceniem (Kamil Suszczyk jako Cassio, Dawid Ściupidro - Rodrigo). Warto również podkreślić nienaganną intonację, pozbawioną monotonii czy jednostajności, która w wielu momentach w swoim zróżnicowaniu zaskakuje bezceremonialną teatralnością. Studenci IV roku warszawskiej Akademii bardzo dobrze odnajdują się w melodyce tekstu, który choć przepisuje Szekspira jest bliski jego dziełu, potęgując zawarty w nim dramat namiętności i rozpaczy. Spektakl jest niezwykle żywiołowy i dynamiczny, jak wszyscy jego protagoniści.

całość: teatrdlawas

​

WITOLD SADOWY, e-teatry, 18.10.17

Znakomite przedstawienie dyplomowe "Otella" w Collegium Nobilium.

Witold Sadowy

Wszystkim, których interesuje dobry teatr, polecam znakomite przedstawienie dyplomowe "Otella" w Collegium Nobilium. Przygotowane przez Grażynę Kanię ze studentami IV roku Wydziału Aktorskiego Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza. (...) Przedstawienie trwa przeszło dwie i pól godziny bez przerwy. Trzyma w napięciu. Zapiera dech w piersiach. Dzięki niezwykle sugestywnym i utalentowanym młodym wykonawcom. Zachwycają swoimi umiejętnościami. Grają jak wytrawni artyści Pięknie i zrozumiale podają tekst. Budują wiarygodne postacie. Często mówią w nieprawdopodobnym tempie. Przykładem jest Jago w wykonaniu Henryka Simona. Bezbłędnie przekazują stany emocjonalne swoich bohaterów. Czasami tylko i w niektórych scenach na tle muzyki są niesłyszalni. Nie wiem. czy to ich wina, czy zbyt głośnej, ale interesującej muzyki Dominika Strychalskiego, budującej nastrój. Proszę zapamiętać ich nazwiska. Przede wszystkim Marcina Stępniaka jako doskonałego Otella. Zmieniającego się z łagodnego, kochającego i czułego małżonka w potwora, Henryka Simona jako intryganta Jagona, udającego przyjaciela Otella i Martyny Byczkowskiej prowadzącej rolę Desdemony. Ma tu większe możliwości niż Desdemona w "Otellu" Szekspira. A obok nich resztę wykonawców, zasługujących na pochwały: Kamila Suszczyka jako Cassia, Dawida Ściupidro jako Rodriga, Marcina Bubółka jako Brabantia i Agatę Różycką jako Emilię. Ciekawą scenografię i kostiumy zaprojektowała Katarzyna Sankowska. Najlepsze życzenia na przyszłość i gratulacje wszystkim wykonawcom.

całość: e-teatr.pl

​

rafalturow.ski, październik 2017

Rafał Turowski

Otello na deskach TCN jest spektaklem momentami nieprawdopodobnie wulgarnym, momentami - dojmująco pięknym, a w całości –  jednym z najlepszych, jakie można teraz oglądać na stołecznych deskach.  Aktorzy grają świetnie, wszyscy. To, że z poświęceniem i technicznie znakomicie – zabrzmi jak banał, ale wsłuchajcie się w jedenastozgłoskowiec, którym się posługują, przecież tam wcale nie słychać wiersza. A jednak – jest poezją! Wciągnięty w ten brudny ale i liryczny szekspirowski świat słuchałem i patrzyłem na scenę z niedowierzaniem i z zachwytem, przez dwie i pół godziny, które mijają niepostrzeżenie, bo nie ma tam ani jednego zbędnego słowa, pauzy czy – gestu.

O czym jest ten Otello? No właśnie chyba najbardziej o słowach, które zabijają, z czego dziś dojmująco zdajemy sobie sprawę, ale jak to u Szekspira – jest tam także i zawiść, i zazdrość, i krew, i okrucieństwo i bezbrzeżna, ogromna samotność, z najsmutniejszą sceną świata, wciskającą w fotel -  pożegnalną rozmową Jaga z Emilią. (...)

całość: rafalturow.ski